Humor als Verpleegkundige Interventie 2.0
Marcellino Bogers en Fransiska Kleijer
“Humor als Verpleegkundige Interventie 2.0”
Introductie
In de introductie lees ik een biografie van Marcellino Bogers {p 7}. Die vind ik boeiend en interessant. Toch hier meteen ook een kanttekening: hij schrijft dit boek samen met Fransiska Kleijer. Wat is haar verhaal? Over haar lees je niets …
Voorwoord
Heel treffend beschrijft Marcellino hoe hij als zeventienjarige een rondleiding kreeg in het verpleeghuis en wat dat met hem deed en hoe hij nu tegen het vak van verpleegkundige aan kijkt: “Het verpleegkundig beroep is het mooiste rotberoep dat er is.” {p 9}
Aanleiding
Toen hij 18 jaar was en in een verpleeghuis werkte, stond hij hulpeloos bij een stervende vrouw van 83. Hij beschrijft {voor mij herkenbaar} wat dat met hem deed en wat de impact was. Die avond besloot hij te stoppen met het werken in de zorg.
De volgende dag ging hij toch maar weer werken en moest een nogal chagrijnige man wassen. “Het lijkt wel alsof u met het verkeerde been uit bed bent gestapt,” was de aanleiding voor een onbedaarlijke lach van de man en hij als het ware ‘ontgift’ werd van de avond daarvoor. Toen hij de dekens terugsloeg zag hij dat zijn been geamputeerd was … {p 11}
Op bijna intieme wijze vertelt hij dat dit de aanleiding was voor ‘Humor als Verpleegkundige Interventie’ en hij zich jaren daarvoor als een clowntje gedroeg voor zijn moeder die in de jaren 60 huidkanker had. Vanaf dat moment probeerde hij elke dag een glimlach van de patiënt te ontfutselen, hoe ziek, angstig of depressief ze ook waren. {p 12}
Relativerend stelt hij dat hij humor in eerste instantie gebruikte als reddingsboei maar dat hij er vervolgens meer en meer van overtuigd raakte dat humor de afstand tussen hulpvrager en hulpverlener kan verkleinen.
Humor is een officiële verpleegkundige interventie en hoe mooi zou het zijn als alle (!) verpleegkundigen dat instrument gebruiken zodat er meer sprake is van professionele nabijheid. Ik zou dat van harte toejuichen maar helaas is dat nog lang niet altijd zo …
Inleiding
Humor is een officiële verpleegkundige interventie. Voor veel verpleegkundigen {ervaar ik als (gast)docent} is dat heel ongemakkelijk; de meesten weten zelfs niet dat humor een verpleegkundige interventie is: “Humor komt als onderwerp alleen aan de orde naar aanleiding van een al dan niet geslaagde grap met patiënten. Een keer praten over de afdelingsvisie is er niet bij. En dat is jammer, want er valt veel te winnen met humor. Voor de patiënt en voor de verpleegkundige zélf.” {p 13}
De verpleegkundige interventie ‘Humor’
In het standaard werk ‘Verpleegkundige interventies’ van Bulechek et al staat al vermeld wat de verpleegkundige met humor zou moeten doen. Diverse wetenschappelijke onderzoeken tonen de nuttige effecten van humor aan dus “Wat houdt je tegen,” stelt Marcellino niet voor niets?!?
Terecht merkt hij op: “Waarschijnlijk wordt het toepassen van humorinterventies belemmerd doordat veel verpleegkundigen veel te serieus bezig zijn met hun vak. Het verantwoordelijkheidsgevoel, de angst om fouten te maken en de werkdruk leiden er toe dat ze hun werk zo serieus nemen dat er geen lach meer vanaf kan.”
Maar wat betekent dat voor de patiënt? Hij vergelijkt dit met een vliegtuig: “Een patiënt kan het gevoel hebben dat hij in een vliegtuig zit waarvan hij niet zeker weet of dat veilig gaat landen. Met een glimlach kun je hem of haar niet beter maken, maar wel geruststellen. Dus als je aan het bed van een patiënt staat, gun hem of haar een glimlach. Moedig plezier, lachen en dwaasheid aan. Daar wordt niemand zieker van. Sterker nog: ik vind dat een verpleegkundige verplicht is minimaal een glimlach te geven. Elke dag, elke dienst. Ook ’s ochtends als je met hoofdpijn of een slaaptekort op je werk komt. Je hebt er zelf baat bij …” {p 17}
Definitie en doel van humor
In dit hoofdstuk geven de schrijvers enkele definities van wat humor is. Mooi vind ik: “Behalve lachen zit dus ook een gevoel voor humor diep in onze biologie verankerd. Dat is belangrijk om te weten, omdat verpleegkundigen daarmee een belangrijk contactpunt hebben met mensen in hun professionele omgeving.” (Sibe Doosje, psycholoog en universitair docent} {p 20}
Is dat nu net niet de kern van het vak van verpleegkundige?
Verdere indeling
Hierna gaan de schrijvers verder in op de werking van humor, heel belangrijk ook over humor in de relatie patiënt - verpleegkundige, humor in de palliatieve zorg, …
Mijn conclusie
Ik onderschrijf volledig het belang van Humor als Verpleegkundige Interventie. Graag zou ik alle verpleegkundigen willen oproepen om dit boek te lezen en daarnaar te handelen.
In mijn optiek - en dat is natuurlijk míjn waarheid - ligt de nadruk maar al te vaak op het medisch-technisch handelen bij verpleegkundigen. Misschien voelt het voor veel verpleegkundigen uiterst ongemakkelijk om humor toe te passen in de dagelijkse hectiek van de dag.
Zelf ben ik actief in de psychosociale zorg, -begeleiding en -ondersteuning. Ik merk dat ‘gasten’ {zo noem je mensen met kanker en hun naasten die een inloophuis bezoeken} heel veel behoefte hebben aan humor. Deels om zaken te relativeren maar juist ook om gehoord en gezien te worden.
Het boek heeft een leuke opzet met vele quotes en leuke animaties en eigenlijk vind ik dat dit boek verplichte kost zou moeten zijn bij alle opleidingen voor verpleegkundigen, verzorgenden, etc.
Hoe kun jij aan de slag met humor? Lees dan hoofdstuk 13: Aan de slag met humor. Maar eigenlijk vind ik dat je dit boek ‘gewoon’ moet lezen en dat dit verplichte kost is …
Misschien is het wel een tip om dit boek te voorzien van een hardcover? Dat verdient dit boek namelijk!
Door humor daadwerkelijk als verpleegkundige interventie toe te passen, verlaag je de drempel patiënt – hulpverlener en dat komt uiteindelijk beiden (!) ten goede.
Wat weerhoudt jou om humor als verpleegkundige interventie toe te passen?
Waardering: 5 uit 5.
Van Harte Aanbevolen!
Zelf lezen?
Humor als verpleegkundige interventie 2.0
Marcellino Bogers en Fransiska Kleijer
ISBN : 978-90-36-819-541 - 1e druk
Bohn Stafleu van Loghum
© Cees van der Boom
Trotse pa van Joanne, Sietske & Irene
Geregistreerd- (RAD) & Gecertificeerd Arbeidsdeskundige (CERT-AD) | Life-coach voor mensen met kanker | MCI Mastercoach | Re-integratiedeskundige | NOLOC erkend Loopbaanprofessional | NOBCO erkend Coach | Storyteller | Spreker | Recensent | Jobcoach | Reiki Master
Bewerking cover: Remko van Rijthoven ~ Vormzinnig
Marcellino Bogers en Fransiska Kleijer :
“Humor als Verpleegkundige Interventie 2.0”
Introductie
In de introductie lees ik een biografie van Marcellino Bogers {p 7}. Die vind ik boeiend en interessant. Toch hier meteen ook een kanttekening: hij schrijft dit boek samen met Fransiska Kleijer. Wat is haar verhaal? Over haar lees je niets …
Voorwoord
Heel treffend beschrijft Marcellino hoe hij als zeventienjarige een rondleiding kreeg in het verpleeghuis en wat dat met hem deed en hoe hij nu tegen het vak van verpleegkundige aan kijkt: “Het verpleegkundig beroep is het mooiste rotberoep dat er is.” {p 9}
Aanleiding
Toen hij 18 jaar was en in een verpleeghuis werkte, stond hij hulpeloos bij een stervende vrouw van 83. Hij beschrijft {voor mij herkenbaar} wat dat met hem deed en wat de impact was. Die avond besloot hij te stoppen met het werken in de zorg.
De volgende dag ging hij toch maar weer werken en moest een nogal chagrijnige man wassen. “Het lijkt wel alsof u met het verkeerde been uit bed bent gestapt,” was de aanleiding voor een onbedaarlijke lach van de man en hij als het ware ‘ontgift’ werd van de avond daarvoor. Toen hij de dekens terugsloeg zag hij dat zijn been geamputeerd was … {p 11}
Op bijna intieme wijze vertelt hij dat dit de aanleiding was voor ‘Humor als Verpleegkundige Interventie’ en hij zich jaren daarvoor als een clowntje gedroeg voor zijn moeder die in de jaren 60 huidkanker had. Vanaf dat moment probeerde hij elke dag een glimlach van de patiënt te ontfutselen, hoe ziek, angstig of depressief ze ook waren. {p 12}
Relativerend stelt hij dat hij humor in eerste instantie gebruikte als reddingsboei maar dat hij er vervolgens meer en meer van overtuigd raakte dat humor de afstand tussen hulpvrager en hulpverlener kan verkleinen.
Humor is een officiële verpleegkundige interventie en hoe mooi zou het zijn als alle (!) verpleegkundigen dat instrument gebruiken zodat er meer sprake is van professionele nabijheid. Ik zou dat van harte toejuichen maar helaas is dat nog lang niet altijd zo …
Inleiding
Humor is een officiële verpleegkundige interventie. Voor veel verpleegkundigen {ervaar ik als (gast)docent} is dat heel ongemakkelijk; de meesten weten zelfs niet dat humor een verpleegkundige interventie is: “Humor komt als onderwerp alleen aan de orde naar aanleiding van een al dan niet geslaagde grap met patiënten. Een keer praten over de afdelingsvisie is er niet bij. En dat is jammer, want er valt veel te winnen met humor. Voor de patiënt en voor de verpleegkundige zélf.” {p 13}
De verpleegkundige interventie ‘Humor’
In het standaard werk ‘Verpleegkundige interventies’ van Bulechek et al staat al vermeld wat de verpleegkundige met humor zou moeten doen. Diverse wetenschappelijke onderzoeken tonen de nuttige effecten van humor aan dus “Wat houdt je tegen,” stelt Marcellino niet voor niets?!?
Terecht merkt hij op: “Waarschijnlijk wordt het toepassen van humorinterventies belemmerd doordat veel verpleegkundigen veel te serieus bezig zijn met hun vak. Het verantwoordelijkheidsgevoel, de angst om fouten te maken en de werkdruk leiden er toe dat ze hun werk zo serieus nemen dat er geen lach meer vanaf kan.”
Maar wat betekent dat voor de patiënt? Hij vergelijkt dit met een vliegtuig: “Een patiënt kan het gevoel hebben dat hij in een vliegtuig zit waarvan hij niet zeker weet of dat veilig gaat landen. Met een glimlach kun je hem of haar niet beter maken, maar wel geruststellen. Dus als je aan het bed van een patiënt staat, gun hem of haar een glimlach. Moedig plezier, lachen en dwaasheid aan. Daar wordt niemand zieker van. Sterker nog: ik vind dat een verpleegkundige verplicht is minimaal een glimlach te geven. Elke dag, elke dienst. Ook ’s ochtends als je met hoofdpijn of een slaaptekort op je werk komt. Je hebt er zelf baat bij …” {p 17}
Definitie en doel van humor
In dit hoofdstuk geven de schrijvers enkele definities van wat humor is. Mooi vind ik: “Behalve lachen zit dus ook een gevoel voor humor diep in onze biologie verankerd. Dat is belangrijk om te weten, omdat verpleegkundigen daarmee een belangrijk contactpunt hebben met mensen in hun professionele omgeving.” (Sibe Doosje, psycholoog en universitair docent} {p 20}
Is dat nu net niet de kern van het vak van verpleegkundige?
Verdere indeling
Hierna gaan de schrijvers verder in op de werking van humor, heel belangrijk ook over humor in de relatie patiënt - verpleegkundige, humor in de palliatieve zorg, …
Mijn conclusie
Ik onderschrijf volledig het belang van Humor als Verpleegkundige Interventie. Graag zou ik alle verpleegkundigen willen oproepen om dit boek te lezen en daarnaar te handelen.
In mijn optiek - en dat is natuurlijk míjn waarheid - ligt de nadruk maar al te vaak op het medisch-technisch handelen bij verpleegkundigen. Misschien voelt het voor veel verpleegkundigen uiterst ongemakkelijk om humor toe te passen in de dagelijkse hectiek van de dag.
Zelf ben ik actief in de psychosociale zorg, -begeleiding en -ondersteuning. Ik merk dat ‘gasten’ {zo noem je mensen met kanker en hun naasten die een inloophuis bezoeken} heel veel behoefte hebben aan humor. Deels om zaken te relativeren maar juist ook om gehoord en gezien te worden.
Het boek heeft een leuke opzet met vele quotes en leuke animaties en eigenlijk vind ik dat dit boek verplichte kost zou moeten zijn bij alle opleidingen voor verpleegkundigen, verzorgenden, etc.
Hoe kun jij aan de slag met humor? Lees dan hoofdstuk 13: Aan de slag met humor. Maar eigenlijk vind ik dat je dit boek ‘gewoon’ moet lezen en dat dit verplichte kost is …
Misschien is het wel een tip om dit boek te voorzien van een hardcover? Dat verdient dit boek namelijk!
Door humor daadwerkelijk als verpleegkundige interventie toe te passen, verlaag je de drempel patiënt – hulpverlener en dat komt uiteindelijk beiden (!) ten goede.
Wat weerhoudt jou om humor als verpleegkundige interventie toe te passen?
Van Harte Aanbevolen!
Zelf lezen?
Humor als verpleegkundige interventie 2.0
Marcellino Bogers en Fransiska Kleijer
Bohn Stafleu van Loghum : 978-90-36-819-541 - 1e druk
© Cees van der Boom