“Nipt aan de dood ontsnapt …”
"Nipt aan de dood ontsnapt ..."
* Tip vooraf: je kunt deze story als heftig ervaren! *
Het jochie is al vroeg wakker. Het is nog doodstil in huis maar al wel volop licht. Na enkele minuten - die voor hem úren lijken te duren - hoort hij zijn moeder opstaan en naar zijn zusje gaan. Even later hoort hij ook zijn vader opstaan en hij stapt uit bed.
Het voelt nu al klam
Hij wast zich snel bij de kraan, kleedt zich aan en loopt naar beneden. Hij dekt de tafel voor het ontbijt en even later zitten ze met z’n allen te ontbijten. Vader zet de radio aan voor het nieuws en als dat voorbij is horen ze de weersvoorspelling. De weerkundige meldt dat het vandaag + 30 C wordt.
Dat is al duidelijk merkbaar: het voelt nu al klam en benauwd aan en z’n kleren voelen al plakkerig. En dan is het nog vroeg. Na het ontbijt doet zijn vader zijn stofjas aan en opent de winkel. Het jochie ruimt de tafel af en zijn moeder gaat met zijn zusje naar boven.
Knikkeren …
Als hij in de winkel arriveert om even te kijken, komt de huishoudelijke hulp net binnen. Ze begroeten elkaar hartelijk. Hij is die ochtend wat besluiteloos en weet nog niet wat hij die dag gaat doen. Hij loopt naar zijn kamer en pakt zijn knikkerzak.
Met zijn knikkers loopt hij naar de straat, waar de hulp volop bezig is met het lappen van de ramen. Vlak bij haar is een mooi knikkerputje en hij pakt enkele knikkers uit de zak en begint te spelen. De hulp en het jochie kletsen wat.
De hulp is klaar met de ramen en loopt naar binnen. Hij kijkt op als hij geluid in de straat hoort. In de verte ziet hij een schoolvriendje - een van de weinigen want andere klasgenoten pesten en slaan hem - met zijn ouders aankomen. Hij pakt snel zijn knikkerzak en rent naar hem toe.
De Pesters …
Zijn klasgenootje kijkt ineens verschrikt, wijst naar achteren en roept hem. “Kijk uit!” Hij draait zich om en ziet de pesters - die ongezien al op de loer lagen - snel naar het knikkerputje rennen en de knikkers oppakken. Op dat moment komt de hulp weer naar buiten om de straat te boenen.
Zij aarzelt geen moment en smijt de volle emmer met warm water en lysol naar de pesters. Ze krijgen de volle laag. Eén van de pesters schrikt zo, dat hij hard op zijn knieën valt. De boze hulp rent naderbij en hij rent - of meer strompelt - zo hard als hij kan weg.
Het klasgenootje geeft hem een klap op zijn schouder. Het jochie vraagt: “Kom je spelen?” “Nee, ik ga met mijn ouders naar strand. “Veel plezier,” stamelt het jochie. Inmiddels is de hulp volop bezig met het boenen van de straat en is het knikkeren gedaan.
“Mag hij meer naar strand?”
Als dat klaar is, komt de hulp weer binnen en ruimt de spullen op. “Mag hij misschien mee naar strand?” Na enige aarzeling geven zijn ouders toestemming. Moeder vraagt bezorgd aan de hulp: “Let je goed op hem?” “Ja. Ik kom hem zo halen.”
Na een klein uurtje komt ze het jochie - samen met haar zoon - halen en gaan ze samen naar strand. Als ze op strand zijn, beginnen ze met zand te spelen en zandkastelen te bouwen. Ze zijn er een hele tijd zoet mee. Op enig moment kijkt het jochie naar zee en ziet op de dam mooie zeesterren liggen.
De mooiste zeesterren
Hij pakt zijn emmertje en loopt ongemerkt naar de dam. Er liggen veel zeesterren maar hij ziet een hele mooie en bijzondere op de rand van de dam liggen. Hij loopt er voorzichtig naar toe want de stenen zien groen en voelen glad aan. Hij is er bijna als hij zijn evenwicht verliest; hij glijdt zo het water in.
Direct gaat hij kopje onder … Door de sterke stroming aan de kant van de dam, voelt hij direct dat zijn linkerbeen tot aan zijn heup in het zand komt vast te zitten. Het water sluit zich boven hem en heel even raakt hij in paniek. In een reflex steekt hij zijn arm boven water.
Dan wordt het zwart …
Totaal buiten adem ziet hijin een soort filmpje allerlei foto’s voorbijkomen en de mooiste kleuren die er zijn. Hij wil naar het licht toe. In een laatste wanhopige poging hapt hij naar lucht maar krijgt alleen maar veel water binnen. Dan wordt het zwart …
Wat er in de tussentijd gebeurde …
Een Duitse badgast speurt over de zee en ziet tot zijn grote schrik een arm boven het water uitkomen. Hij slaat alarm waardoor mensen naar de strandpolitiepost zwaaien. Hij wacht dat niet af en rent het water in. Binnen no-time is hij op de plek en start met zoeken. De arm is niet meer te zien …
Hij doet verwoede pogingen en duikt meermaals onder water. Dan ineens voelt hij een lichaam. Hij probeert het jochie los te krijgen maar dat lukt maar nauwelijks. Hij duikt opnieuw onder water en ziet dat het jochie met zijn linkerbeen tot aan zijn heup vastzit in het zand.
De Duitse badgast en de boomlange agent van de strandpolitie …
Hij geeft niet op en trekt en trekt … Inmiddels is een boomlange agent van de strandpolitie ook bij hem en samen lukt het ze om het jochie los te krijgen. Samen brengen ze het jochie naar het strand. De agent probeert water uit de longen van het jochie te krijgen maar dat lukt nauwelijks.
Hij start met hartmassage en mond-op-mond beademing. De ambulance is inmiddels gealarmeerd en een jeep van de strandpolitie komt met zwaailicht en sirene naar de plek van het onheil. Er ontstaat een grote massamenigte met mensen die alles willen zien …
De ambulance durft het strand niet op …
De ambulance komt snel naderbij maar blijft ter hoogte van het duin staan want die durft niet het strand op te rijden in de angst om vast te komen zitten. De agenten overleggen snel met elkaar en één van de agenten stapt in de jeep en racete de jeep met sirene naar het duin, waar de ambulance staat.
De brancard wordt snel in de jeep gelegd en de agent rijdt snel weer naar de plek waar het jochie ligt. Met z’n allen tillen ze het jochie op en snel leggen de agenten hem op de brancard. Ze tillen de brancard in de laadruimte van de jeep en stappen ook in de laadruimte. In vliegende vaart rijdt de jeep met de twee agenten naar het duin en met het personeel van de ambulance tillen ze de brancard over in de ambulance.
Politiebegeleiding
Inmiddels zijn ook motoren van de verkeerspolitie daar en onder hun begeleiding rijdt de ambulance naar het dichtstbijzijnde medisch centrum. De hulp - intussen lijkbleek - meldt zich bij de agenten en samen gaan ze naar de ouders van het jochie om hen te informeren. Moeder schrikt en zegt: “Ik had al een voorgevoel …”
Moeder belt een zwager en meldt het nieuws. Binnen no time staat hij met zijn auto bij haar op de stoep en zo snel als maar enigszins mogelijk is rijden ze naar het medisch centrum. Ze melden zich bij de balie en al snel worden ze naar het jochie gebracht.
Storytelling: © Cees van der Boom | Illustratie: © Remko van Rijthoven
“… hij haalt de avond niet …”
De dokter arriveert even later en zegt: “Blijf er maar bij; hij haalt de avond niet … We moesten dertien liter zeewater uit zijn lichaam pompen; hij is nu nog steeds bewusteloos en ik zie het somber in.” Moeder neemt geschokt plaats aan zijn bed en zwager legt een bemoedigende arm op moeders’ schouder.
De uren verstrijken tergend langzaam. Laat in de avond lijkt het stabieler met het jochie te gaan en de dokter adviseert moeder en zwager om naar huis te gaan. “We blijven hem monitoren; neem wat rust want dat heb je zeker nodig. Kom morgenvroeg maar weer terug.”
Moeder en zwager rijden stilzwijgend naar huis. Moeder kan de slaap nauwelijks vatten en de nacht lijkt uren te duren. Om 06:00 uur stapt zij uit bed en kleedt zich aan. Ze is rusteloos en benieuwd hoe het met haar kleine jochie gaat. Het medisch centrum belde niet maar …
Even later staat zwager al weer op de stoep – moeder neemt snel en gehaast afscheid van haar man en dochter en samen met haar zwager rijden ze weer naar het medisch centrum. De non neemt hen snel mee en van afstand horen ze al een groot tumult en herkent zij de stem van haar zoon.
Hoe het verder ging …
De volgende dag wordt hij wakker, slaat zijn ogen open en kijkt in het gezicht van een non met allemaal haartjes op haar kin. Hij raakt volledig in paniek want hij ziet zichzelf op het strand en nu ligt hij ineens op een bed met die non aan zijn zij. In paniek schreeuwt hij …
“Vertel maar wat er gebeurd is …”
De non probeert hem te kalmeren maar dat lukt haar totaal niet. Even later gaat de deur open en komt zijn moeder met de dokter en zijn oom naar binnen. Hij kalmeert als hij haar ziet en de dokter zegt tegen zijn moeder: “Vertel maar wat er gebeurd is, dan krijgt hij wel flashbacks.”
Moeder gaat naast hem zitten en streelt hem over zijn haar. “Waarom ben ik niet meer op strand,” vraagt hij, nog steeds in paniek. Ze kalmeert hem en terwijl zij zijn tranen droogt, vertelt ze wat er gebeurde. “Je bent bijna verdronken,” zegt ze.
“Een Duitse badgast keek naar zee en zag dat een kind in nood was en zijn hand boven het water uitstak. Hij aarzelde geen moment en dook het water in. Met flink veel moeite en met hulp van een agent van de strandpolitie kregen zij je been los uit het zand en brachten ze je aan de kant.”
Zwevend vanuit de hoogte ziet hij dingen terug …
Dan begint het hem te dagen en ziet weer allerlei dingen terug. Hij ziet - zwevend vanuit de hoogte - hoe hij op het strand ligt. Hij ziet hoe de badgast en de agent hem op strand leggen en dat er een grote menigte om hen heen staat.
Hij ziet dat de boomlange agent van de strandpolitie probeert water uit zijn lijf te krijgen, mond-op-mond beademing en hartmassage geeft. Hij ziet een jeep van de strandpolitie met zwaailicht en sirene komen aanrijden en even later ziet hij de ambulance boven op het duin staan.
Hij ziet ook dat de ambulance het strand niet op durft en dat de jeep van de strandpolitie heen-en-weer racet naar de ambulance en met een brancard weer terug scheurt. Hij ziet hoe ze zijn lichaam in de jeep op de brancard leggen en naar de ambulance racen.
Foto’s en de mooiste kleuren …
Hij sluit zijn ogen en ziet weer een filmpje met foto’s en vertelt dat aan zijn moeder. Hij vertelt ook dat hij de mooiste kleuren zag die hij nog nooit eerder zag en dat hij naar het mooiste witte licht toe zweeft. Moeder vertelt dat - in vragende zin - op haar beurt weer aan de dokter, die net weer binnenkomt.
“Dat is een bekend fenomeen en dat hoorde ik al eerder. Dat is wat wij noemen een ’bijna dood ervaring.” Het jochie sluit zijn ogen en lijkt weer wat weg te doezelen. De dokter onderzoekt hem opnieuw maar constateert geen bijzonderheden.
“Hij redt het wel …”
“Hij komt er weer helemaal bovenop; hij redt het wel … Hij moet nog wel meerdere dagen rusten. Het is een heftige ervaring voor hem.” De dokter pakt een stoel en gaat bij zijn moeder en oom zitten. Samen hebben ze een lang gesprek over het fenomeen van een bijna dood ervaring.
“Een bijzonder fenomeen waar wij in deze tijd {midden jaren ‘60} nog maar weinig kennis van hebben. Het is ongrijpbaar en er zijn studies naar … Het lijkt er op dat het zijn tijd was maar hij is weer terug gestuurd. Hij heeft blijkbaar nog een taak die nog lang niet af is.” Hij staat op en vertrekt.
Gelukkig is alles goed gekomen met het jochie. Hij leeft nog steeds; krijgt elke dag weer nieuwe lessen en inzichten en leert nog elke dag …
Naschrift
Veel mensen weten nauwelijks hoe ruw en gevaarlijk de zee kan zijn. Luister daarom altijd naar de professionals van de strandpolitie of de reddingsbrigade. Volg altijd hun aanwijzingen op; zíj hebben kennis van zaken. Veel badgasten niet of nauwelijks …
© Cees van der Boom
Trotse pa van Joanne, Sietske & Irene
Geregistreerd- (RAD) & Gecertificeerd Arbeidsdeskundige (CERT-AD) | Life-coach voor mensen met kanker | Bedrijfsmaatschappelijk werker | MCI Mastercoach | Re-integratiedeskundige | NOLOC erkend Loopbaanprofessional | NOBCO erkend Coach | Storyteller | Spreker | Recensent | Jobcoach | Reiki Master
Met dank aan Remko van Rijthoven ~ Vormzinnig voor de prachtige illustratie en Rolf Rook ~ Intersites voor de uitstekende website