Het kan ook nooit normaal

'Het kan ook nooit normaal' ~ Lieke Hester | Recensie: © Cees van der Boom | © Bewerking: Remko van Rijthoven ~ Vormzinnig

Lieke Hester

Het kan ook nooit normaal

“Belevenissen van een hoofdagent”

Lieke Hester is Hoofdagent bij Politie Nederland. Misschien is zij wel één van de meest bekende politiemensen in Nederland, want misschien zag je haar al in ‘Bureau Burgwallen,’ een serie van Ewout Genemans. Hij gaf je een inkijkje in het dagelijkse werk van veel politiemensen in Nederland, Hartje Amsterdam.

Recensie 'Het kan ook nooit normaal' ~ Lieke Hester - © Cees van der Boom | © Foto Roland J. Reinders {plaatsing met toestemming}

In ‘Het kan ook nooit normaal’ neemt Lieke je mee in wat zij tijdens haar carriere tot nu toe meemaakt(e). Boeiende verhalen die zij op zo’n manier schrijft dat je écht het gevoel hebt dat je over haar schouder meekijkt en je ervaart hoe de dagelijkse werkzaamheden van politiemensen kunnen zijn. Géén dag is hetzelfde …

Ze geeft je een inhoudelijk kijkje achter de schermen waarbij ik ook opmerk dat in elk verhaal er een mens in dat politie-uniform …

En waarom vraagt Lieke speciale aandacht voor geestelijke gezondheidszorg?!?

Woord vooraf

In het woord vooraf heet Lieke je in ‘Het kan ook nooit normaal’ persoonlijk welkom. “Hoi, ik ben Lieke. Geboren op 16 april 1988. Als ik mijn sterrenbeeld Ram mag geloven ben ik moedig, positief en een vrolijke doorzetter. Maar ook eigenwijs, egoïstisch, impulsief en koppig. Ik denk dat het allemaal klopt.”

Ze startte in januari 2007 aan de Politieacademie in haar ogen zo geliefde Amsterdam. Ze zou surveillant (politieagent zonder vuurwapen) worden omdat haar het vereiste havodiploma om agent te kunnen worden ontbrak. De havo was haar niet zo goed afgegaan, en ergens buiten Amsterdam werker was voor haar absoluut geen optie dus ging ze voor surveillant.

Ze voelde zich steeds meer thuis in dat ietwat vormeloze uniform en ze zegt zelf dat het soms met vallen en opstaan ging. Ze omschrijft dat zelf als: haar grote Amsterdamse smoel in combinatie met het onvermogen die smoel eens te houden én een groot rechtvaardigheidsgevoel bracht me wel wat keren in de problemen.

Ze vertelt dat ze haar stages liep in Amsterdam-Zuidoost onder de veilige vleugels van haar coaches en tegelijk ook dat dit een harde leerschool was. Haar eerste knok-, steek- en schietpartij waren net als haar eerste reanimatie in de Bijlmer, en in één woord samen te vatten: chaos.

Als surveillant werkte zij bij diverse politieonderdelen en uiteindelijk keerde ze terug naar de Politieacademie waar ze haar ‘doorstroomopleiding’ tot agent (en later hoofdagent) doorliep in Amsterdam West en uiteindelijk in het prachtige centrum van haar hoofdstad, waar haar hart ligt.

Lieke schrijft dat ‘Het kan ook nooit normaal’ een boek is vol verhalen over haar ervaringen als agent in de grote stad. Het is een mix van allerlei soorten zaken waarmee zij (en haar collega’s) te dealen heeft: soms hard, vertederend, beangstigend, misselijkmakend, spannend, grappig, grof of soms alleen maar ‘bijzonder.’ Ze hoopt dat jij als lezer het gevoel krijgt dat je een beetje over haar schouder en in haar hoofd meekijkt. Al haar verhalen vormen een beeld van het echte politiewerk zonder dat het een boek vol sensatie is.

Ze besluit met: “ik heb met veel plezier mijn droom waargemaakt. Ik hoop dat jij dit boek met net zoveel plezier gaat lezen en hoor graag wat je ervan vindt. Liefs, Lieke.”

Recensie: © Cees van der Boom

Lieve Jij

Lieke geeft hier aan dat ze open en eerlijk over haar werk schrijft en dat ze jou als lezer graag wil meenemen in allerlei politieverhalen en in dit onderdeel staat ze extra stil bij geestelijke gezondheid. Ze geeft aan dat een aantal hoofdstukken een verhaal vertellen over zelfmoord, gedachte daaraan of pogingen daartoe. Ze geeft ook aan dat er veel verhalen zijn over mensen die zij aantreffen in een kwetsbare positie: mensen die vaak acute geestelijke hulp nodig hebben.

Ze benoemt tegelijkertijd ook dat er gigantische wachtlijsten zijn in de geestelijke gezondheidszorg en dat zij daar ook aan een boel regels zijn gebonden met als gevolg dat dit ervoor zorgt dat er steeds vaker schrijnende, overlastgevende, gevaarlijke en vaak hartverscheurende situaties ontstaan, veroorzaakt door mensen die eigenlijk hulp nodig hebben. Als politieagent voelt zij vaak de onmacht die gepaard gaat met de wil om iemand te helpen.

Dit soort situaties zijn tenslotte een belangrijk deel van haar werk en ze vindt het een belangrijk onderwerp om hierbij stil te staan. Via Instagram en haar blog sprak ze al heel veel mensen die het leven niet meer zien of zagen zitten. Het gaat haar aan, de Lieke-in uniform en ook de Lieke buiten het uniform. Er zit namelijk een mens in dat politie-uniform …

Daarna volgt een cursief deel als bijna een persoonlijke brief: “… Al die dagen waarvan je hoopte dat er een einde aan kwam of dat de pijn ondraaglijk was: je hebt ze overleefd. Daar ben ik trots op, en daar mag jij ook trots op zijn … Als je geen licht ziet in je donkere tunnel en het ooit zover komt dat je op het punt staat een einde te maken aan je eigen leven: weet dat er altijd een oplossing is.

“Ik ben in mijn carrière genoeg mensen tegengekomen die achteraf heel blij waren dat een poging niet is gelukt, of dat ze op het laatste moment zijn tegengehouden door wie dan ook. Ik ken deze mensen, ik heb ze gesproken, privé en ook vaak tijdens mijn werk. Ik ben altijd weer blij als ik hoor of zie dat ze weer gelukkig zijn, of hard op weg zijn naar gelukkiger zijn.”

Ze roept je op om 112 te bellen of contact te zoeken via de app 112NL als je ooit op het punt beland dat je leven in gevaar is door je eigen donkere gedachten, stemmen in je hoofd of je eigen handelen. “We komen je opzoeken en helpen,” als je maar contact zoekt. Vertel dan dat je op het punt staat een einde aan je leven te maken en vertel aan de meldkamer waar je bent.

Samen sterk, sterk samen.

Liefs, Lieke.

Deel 1 : That escalated quickly

In dit verhaal neemt Lieke je als hoofdagent mee tijdens de noodhulp; het rijden van 112-meldingen. Ze neemt je mee bij een oproep voor een zakkenroller; een melding van een chique bedrijfs-etentje in de binnenstad dat uit de hand loopt met een man die volgens zijn collega’s alleen alcohol dronk {ze heeft daar haar bedenkingen bij} en een auto die dusdanig idioot rijdt dat die hun {collega Jan en zij} aandacht trekt.

De auto stopt al vanzelf en twee mannen stappen uit en laten bij de deuren openstaan en als zij hen aanspreken volgt een wazig en ontkennend verhaal. Lieke heeft er geen goed gevoel bij. De ene man vliegt collega Jan ineens aan, alsof hij bezeten is. Jan gebruikte pepperspray, maar dat heeft maar weinig effect.

Jan wordt door die man als een beest belaagd. Lieke rent erop af en probeert die man van Jan af te trekken. Dat lukt niet. Ze merkt direct dat zij het qua spierkracht sowieso niet gaat winnen. Je voelt de onmacht van Lieke als de man als een bezetene op Jan blijft in rammen en hij zich nauwelijks iets van haar aantrekt.

In haar optiek slaat zij hem hard en scheldt in plat Amsterdams: “Blijf met je poten van mijn collega af, tyfuslijer!” Het komt vanuit haar tenen en ze geeft direct toe dat zij er niet netter op wordt als ze boos is. Helaas constateert ze dat bijna niets lijkt te werken. Ze belandde op de grond. Op straat. ‘Als ik één ding haat in ons werk, is het op de grond belanden in een situatie waar je totaal geen controle over hebt.’

De man blijft zich helemaal op Jan richten. Hij graait in de richting van Jan vuurwapen terwijl zij zijn hoofd op de grond drukt. ‘Liek, m’n wapen …’ Hoort ze Jan roepen. Ze vraagt over de portofoon op het districtkanaal waar de collega’s blijven en ze verstaat niet helemaal goed wat Jan tegen haar zegt. Jan roept over zijn portofoon iets tegen de meldkamer en dan hoort ze eindelijk sirenes. Yess!

Nu gaat het snel. Ze kijken in de koplampen van een politiebus die met gierende banden naar hen toe rijdt. En nog een auto, en nog een,.. Dat gevoel is fantastisch. De blauwe familie die elkaar komt helpen.

Haar collega’s nemen de nog altijd agressieve man over, proppen hem in de bus en rijden met spoed naar het cellencomplex terwijl er achter in de bus een collega met een been klem bovenop de man zit en andere zijn bovenlijf onder controle houden.

Ze blaast even stoom af tegen de collega’s en dan zegt Jan ineens dat die andere vent hem van achteren in zijn ballen trapte. Lieke voelt zich direct heel schuldig omdat ze dat niet zag. Zij focuste zich op klootzak nummer één, terwijl klootzak nummer twee hem van achteren aanviel. Ze noemt hem dan Laffe Klootzak. Vol ongeloof stamelt ze nog wat scheldwoorden, want ze was een bijna alweer vergeten en dat gaf hem de tijd om er lafhartig vandoor te gaan.

‘Wat is zijn signalement?’ vragen haar collega’s? Het lijkt alsof haar brein het maar half heeft opgeslagen. Dan ineens komt haar brein tot leven en haalt ze bijna triomfantelijk het paspoort van Laffe Klootzak tevoorschijn. In het heetst van de strijd had ze dat in haar zak gestopt.

Nog nooit was ze zo blij met een paspoort in haar handen. Nu weet ze de naam van Laffe Klootzak en beginnen ze hun zoektocht. Voor haar gevoel is het halve korps er om hen te ondersteunen. Helaas is de man verdwenen. Ze gooit een creatieve reeks scheldwoorden het luchtledige in. Niemand kijkt er gek van op, want ze staat niet bepaald bekend om haar subtiliteit.

Terug op het bureau verlaat de spanning langzaam haar lichaam en krijgt ze hoofdpijn. Alles moet zwart-op-wit worden vastgelegd: een proces-verbaal, de aangifte, getuigenverklaringen, de hele rataplan. Nadat ze het proces-verbaal met haar eigen pen tekent {dat is haar gewoonte’} moeten ze samen gniffelen en kunnen ze weer lachen. Ze is dankbaar dat Jan nog heel is.

Het is haar nog steeds onduidelijk waarom de situatie ineens zo escaleerde. Jan merkt vervolgens droog op dat hij de geluidsopname van de bodycam wel wil gebruiken als een nieuwe ringtone: Hij doet haar stem na met een piepstem en een hoog viswijfgehalte: ‘blijf met je poten van mijn collega af!’ Daarna volgt een knuffel en maken alle schrik en adrenaline plaats voor dankbaarheid. Dankbaarheid voor haar vrienden en vriendinnen bij de politie, van wie Jan er één is …

Aansluitend volgen nog 42 zeer interessante en uiteenlopende verhalen, die ik hier verder niet deel. Ik nodig je uit om ze te lezen want haar boek is dat méér dan waard!

Inhoud

De cover bevat een portret van Lieke in vol uniform in hartje Amsterdam die Jaap Binsma, Politiefotograaf, maakte met op heuphoogte de titel van het boek in wit en haar naam daarboven en de ondertitel daaronder in het geel. ‘Het kan ook nooit normaal’ omvat een Woord Vooraf; Lieve Jij; 43 zeer indrukwekkende en boeiende verhalen en een Dankwoord.

Recensie - © Cees van der Boom | Foto - © Roland J. Reinders {plaatsing met toestemming} | Lieke Hester 3e van links

Mijn conclusie

Recensie: © Cees van der Boom

Heb je interesse om méér te weten over het werk van politiemensen in de praktijk? Dan is dit boek zéér de moeite waard om te lezen!

Boeiende, aangrijpende, spannende, … verhalen die Lieke zó beeldend en soms tot in detail beschrijft dat je bijna voelt wat zij op straat meemaakt(e). Het geeft een enorm en diepgaand inkijkje in wat politiemensen zoal in de dagelijkse praktijk mee (kunnen) maken.

Ik herken meerdere verhalen die Lieke beschrijft omdat ik in een ‘grijs’ verleden onderdeel was van de ‘Blauwe Familie’ en me nog steeds verbonden voel. Zéker ook als zij aandacht vraagt voor ‘geestelijke gezondheid.’ Daarin staat zij met name stil bij wat mensen kan overkómen en hoe dat soms leidt tot vreselijke en onmogelijke keuzes.

Wat ik vooral leerde in de Psychiatrie en Fotograaf bij de Politie was: ‘Als je naar huis gaat, is de deur dicht en laat je alles achter.’ Mooi gezegd maar in beide werelden zag ik veel; soms ook té veel …

Ik herken daardoor ook de ‘andere kant’ van dit soort voorvallen. De impact die het heeft op politiemensen is enorm en kan ook sterk doorwerken. Ik sprak en spreek veel politiemensen die aangeslagen zijn of nog steeds met zaken worstelen.

Gelukkig kunnen politiemensen terecht bij Team Collegiale Ondersteuning {al maakt niet iedere agent daar gebruik van …}. Dat vind ik oprecht jammer en daarom verwijs ik ook nog naar een ander boek dat recent het daglicht zag {zie toelichting 3}.

Zéker ook de moeite waard om te lezen en een oproep aan agenten om hulp te zoeken als dat nodig is. Zie ook het verhaal van Joeri …

Lieve Liek: Petje af en ik hoop oprecht dat je door blijft gaan met schrijven naast je werk! Nu kan ik al uitzien naar deel twee; ik vermoed {en weet bijna zeker} dat er nog véél meer in de pijplijn zit …

Waardering: 5 uit 5 met een Gouden Kroon!!!

Mijn vormgever Remko van Rijthoven maakte een nieuwe combi van de cover: Een Gouden Kroon voor mijn waardering voor Lieke's boek én met een ‘50’ daarin omdat dit mijn 50^e recensie is …

Van Harte Aanbevolen!

Zelf lezen?

Het kan ook nooit normaal

“Belevenissen van een hoofdagent’

Lieke Hester

ISBN: 978 94 027 0967 4 - 1^e druk 2022

Uitgegeven door HarperCollins

© Cees van der Boom

Trotse pa van Joanne, Sietske & Irene

Gecertificeerd Register Arbeidsdeskundige | Storyteller | Spreker | Recensent

Mijn levensloop en -carrière is breed en divers en staat in het teken van vele uitdagingen, inspiratie, kansen en mogelijkheden én dieptepunten. Dat maakt tot wie ik nu ben; dat ik breed inzetbaar ben én van toevoegende waarde ben.

Dit alles zorgt ervoor dat ik al die kennis, kunde en professionaliteit nu bundel in mijn werk als arbeidsdeskundige. Maatwerk vind ik erg belangrijk: mensen zien wie ze zijn en vooral: wat ze kunnen en willen.

Bewerking cover: Remko van Rijthoven ~ Vormzinnig

Meer recensies en storytelling op mijn website

Auteursrecht © Cees van der Boom

Overname van {delen van} deze publicatie is

uitsluitend mogelijk met uitdrukkelijke toestemming

Toelichtingen:

App 112NL {beschikbaar voor Apple en Android}:

Politie lanceerde deze app op 12 januari 2022:

Beschikbaar voor iPhone en Android

Lieke roept je op om 112 te bellen of contact te zoeken via de app 112NL als je ooit op het punt beland dat je leven in gevaar is door je eigen donkere gedachten, stemmen in je hoofd of je eigen handelen. “We komen je opzoeken en helpen,” als je maar contact zoekt. Vertel dan dat je op het punt staat een einde aan je leven te maken en vertel aan de meldkamer waar je bent.

Uiteraard kun je ook 113 bellen!